Izvor: Stanje stvari

Zašto je septembarski Keri-Abdulahov dogovor glup?

Pojavljuje se sve više detalja o novom tajnom i poprilično glupom saudijsko-američkom dogovoru o Siriji i takozvanoj Islamskoj državi. Dogovor podrazumeva kontrolu nad naftom i gasom čitavog regiona i slabljenje Rusije i Irana tako što će Saudijska Arabija svetsko tržište preplaviti jeftinom naftom. Detalji su utanačeni na septembarskom sastanku američkog državnog sekretara Džona Kerija i saudijskog kralja Abdulaha. Neželjena posledica dogovora će biti još brže okretanje Rusije ka Kini i Evroaziji.

Jedna od najčudnijih anomalija nedavne kampanje NATO bombardovanja ISIS, IDIL, ID ili Daash, ili kakvom ste već nazivu skloniji, jeste činjenica da cena nafte, dok besni rat u naftom najbogatijem regionu na svetu – pada, i to pada drastično. Od juna, kada je IDIL iznenada zauzeo naftom bogate oblasti oko Mosula i Kirkuka, reperna cena nafte tipa brent je pala za oko 20 odsto, sa 112 na oko 88 dolara. Ali dnevna svetska potražnja nije opala za 20 odsto, potražnja Kine nije pala za 20 odsto niti su američke zalihe nafte iz škriljaca porasle za 21 odsto.

Šta se desilo? Dugogodišnji američki saveznik u OPEK Kraljevina Saudijska Arabija preplavila je tržište naftom po znatno sniženoj ceni, što je izazvalo cenovni rat unutar OPEK, tužbu Irana i paničnu prodaju kratkoročnih fjučersa na tržištu. Saudijci su ciljali na to da Aziji prodaju naftu s popustom, naročito Kini, kojoj je sirova nafta ponuđena za samo 50-60 dolara po barelu, a ranija cena je bila oko 100 dolara[1]. Ta saudijska operacija finansijskog diskontovanja je, kako izgleda, koordinirana sa operacijama finansijskog rata američkog Trezora, preko njegove Kancelarije za terorizam i finansijsko-obaveštajnu delatnost, u saradnji sa nekoliko insajdera sa Volstrita koji kontrolišu trgovinu derivatima. Rezultat je svakim danom sve veća panika na tržištu. Kina je vrlo zadovoljna što može da kupuje jeftinu naftu, ali su njeni bliski saveznici Rusija i Iran time teško pogođeni.

DOGOVOR

Prema Rašidu Abanmiju, predsedniku Centra za naftnu politiku Saudijske Arabije i strateške prognoze iz Rijada, drastičan pad cena su namerno izazvali Saudijci, čija je zemlja najveći proizvođač nafte u OPEK. Za javnost razlog je navodno želja da se steknu nova lokalna na globalnom svetskom tržištu, jer potražnja za naftom opada. Međutim, prema Abanmi, pravi razlog je taj što se želi da se izvrši pritisak na Iran i njegov nuklearni program, i na Rusiju, da prestane da daje podršku Bašaru al Asadu u Siriji[2].

Kada se tome dodaju finansijski gubici ruske države u prodaji prirodnog gasa Ukrajini i izgledi da tranzit ruskog gasa ogromnom tržištu EU (čije zalihe presušuju) ove zime bude presečen – na čemu rade SAD – pritisak na cenu nafte dvostruko pogađa Moskvu. Više od 50 odsto ruskog državnog prihoda potiče od izvoza nafte i gasa.

Američko-saudijska manipulacija cenom nafte ima za cilj destabilizaciju nekoliko jakih protivnika globalističke politike SAD. Među metama su Iran i Sirija, obe države saveznice Rusije u suprotstavljanju SAD da postanu jedina svetska supersila. Ali glavna meta je Putinova Rusija, pojedinačno najveća pretnja hegemoniji supersile. Strategija je slična onome što su SAD, uz pomoć Saudijske Arabije, uradile 1986. godine, kada su svet preplavile saudijskom naftom, oborile cenu nafte na ispod 10 dolara po barelu i uništile privredu saveznika tadašnjeg SSSR, Iraka Sadama Huseina, i, na kraju, sovjetsku privredu, čime je otvoren put propasti SSSR. Današnja želja je da se obore ruski prihodi od nafte, što bi, u kombinaciji sa sankcijama projektovanim u Kancelariji za terorizam i finansijsko-obaveštajnu delatnost američkog Trezora, oslabilo ogromnu podršku Putinu u Rusiji i na kraju dovelo do njegovog zbacivanja.

Plan je osuđen na propast zbog mnogo razloga, najmanji nije taj što je Rusija, zajedno sa Kinom, i drugim državama preduzela krupne strategijske korake da smanji svoju zavisnost od Zapada. Ustvari, naftno oružje je ubrzalo nedavne ruske poteze u usmeravanju svoje ekonomske snage na ostvarivanje nacionalnih interesa i smanjivanje zavisnosti od dolarskog sistema. Ako dolar više ne bi bio valuta svetske trgovine, američki Trezor bi se suočio sa finansijskom katastrofom. Zato Kerijev i Abdulahov naftni rat zovem glupom taktikom.

KERIJEV I ABDULAHOV TAJNI DOGOVOR

Dana 11. septembra američki državni sekretar Keri sastao se sa saudijskim kraljem Abdulahom u njegovoj palati na Crvenom moru. Kralj je pozvao bivšeg šefa saudijske obaveštajne službe princa Bandara da prisustvuje sastanku. Tu je skovan plan po kome će Saudijci dati podršku sirijskim vazdušnim napadima na IDIL, ali pod uslovom da ih Vašington podrži u rušenju Asada, čvrstog saveznika Rusije i de facto Irana, i smetnji planovima Saudijske Arabije i UAE da kontrolišu sve značajnije evropsko tržište prirodnog gasa i uništavanju lukrativne trgovine Rusije i EU. Vol strit žurnal je primetio da su „SAD i arapski lider mesecima radili u tišini i da su se složili o potrebi da sarađuju protiv Islamske države, ali ne i kako i kada. Proces je osnažio Saudijce da od Amerikanaca izvuku novu obavezu – pojačavanje obuke pobunjenika koji se bore protiv gospodina Asada, čiju smrt Saudijci i dalje vide kao vrhunski prioritet.“[3]

Za Saudijce to je rat između dva vekovima suprotstavljena vektora islama. Saudijska Arabija, dom svetih gradova Meke i Medine, de facto ima nadmoć u svetu sunitskog islama. Saudijski oblik sunitstva je ultrakonzervativni vehabizam, tako nazvan po islamskom fundamentalisti/salafisti iz 18. veka Muhamedu ibn al-Vahi. Talibani su proistekli iz vehabizma i od Saudijaca izdašno finansirane veronauke. Zalivski emirati i Kuvajt takođe se drže vehabizma Saudijaca, kao i emir Katara. S druge strane, Iran je srce manjeg ogranka islama. Iračko stanovništvo je sa 61 odsto većinski šiitsko. Bašar al-Asad pripada alavitima, šiitskoj grani. Oko 23 odsto Turaka takođe su alavitski muslimani. Da stvar bude još komplikovanija, preko puta Saudijske Arabije je Bahrein, u kome je čak 75 odsto stanovništva šiitsko, ali vladajuća porodica Al Kalifa je sunitska i čvrsto povezana sa Saudijskom Arabijom. Štaviše, najbogatijom naftom saudijskom oblasti dominiraju šiitski muslimani koji rade na naftnim postrojenjima Ras Tanure.

RAT NAFTOVODA I GASOVODA

Ove uspavane istorijske linije podela unutar islama pretvorile su se u stanje otvorenog rata kada su Stejt department i CIA lansirali Islamski sveti rat, inače poznat kao Arapsko proleće. Vašingtonski neokonzervativci instalirani u Obaminu administraciju u vidu mreže „duboke države“, i njihovi saveznici u vidu medija, kao što je Vašington post, zalagali su se za tajnu podršku omiljenom projektu CIA poznatom kao Muslimansko bratstvo. Kao što sam opisao u Amerikas’ Heiliger Krieg, CIA neguje veze sa teroristima iz kulta smrti Muslimansko bratstvo još od ranih 1950-tih.

Ako sada mapiramo resurse poznatih rezervi prirodnog gasa u čitavom regionu Persijskog zaliva, motivi Saudijskom Arabijom vođenog Katara i Ujedinjenih Arapskih Emirata u finansiranju sa milijardama dolara Asadove opozicije i sunitske IDIL postaju jasniji. Prirodni gas je u 21. veku postao omiljen izvor „čiste energije“, a EU je najperspektivnije svetsko tržište za gas, što j u zbiru glavni razlog što Vašington želi da prekine međuzavisnost u snabdevanju Gasproma i EU i na taj način oslabi Rusiju i zadrži kontrolu nad EU putem lojalnih „proksija“ kao što je Katar.

Najveći poznati svetski rezervoar prirodnog gasa leži posred Persijskog zaliva, delom u teritorijalnim vodama Katara, delom Irana. Iranski deo se zove Severni Pars. Kineska državna kompanija CNOOC i Iran su 2006. godine potpisali sporazum o razvoju Severnog Parsa i infrastrukture za tečni prirodni gas za Kinu.[4]

Katarska strana Persijskog zaliva, pod nazivom Severno polje, ima treće po veličini poznate rezerve gasa, iza Rusije i Irana.

Vlade Sirije, Irana i Iraka su u julu 2011. godine potpisale istorijski energetski sporazum o gasovodu, što je prošlo gotovo potpuno nezapaženo, jer je tada buktao NATO-saudijsko-katarski rat za uklanjanje Asada. Predviđeno je da gasovod košta 10 milijardi dolara, da se završi za tri godine i da ide od iranske luke Asaluje u blizini gasnog polja Južni Pars u Persijskom zalivu i preko teritorije Iraka do Damaska u Siriji. Sporazum bi Siriju pretvorio u sabirni i proizvodni centar povezan sa rezervama Libana. Ovo je geopolitički strateški prostor koji se geografski otvara prvi put, protežući se preko Irana, Iraka, Sirije i Libana.[5] Kako je rekao Pepe Eskobar, dopisnik Azija tajmsa: „Ako ikada bude napravljen iransko-iračko-sirijski gasovod, tada bi, kao čeličnom ekonomskom pupčanom vrpcom, bila učvršćena pretežno šiitska osovina.“[6]

Ubrzo posle potpisivanja sporazuma sa Iranom i Irakom, 16. avgusta 2011. godine Asadovo Ministarstvo za naftu je objavilo da je u oblasti Kara u centralnoj Siriji kod Homsa otkriveno ležište gasa. Gasprom bi, sa Asadom na vlasti, bio glavni investitor ili operater novih gasnih polja Sirije.[7] Konačno, Iran planira da gasovod od Damaska produži do libanske sredozemne luke, odakle će gas biti isporučivan ogromnom tržištu EU. Sirija bi kupovala iranski gas, a tu je i sadašnji sporazum da Irak kupuje iranski gas iz iranskog dela polja Južni Pars.[8]

Katar, danas najveći svetski izvoznik prirodnog tečnog gasa uglavnom u Aziju, želi isto evropsko tržište koje merkaju Iran i Sirija, koji zato planiraju da izgrade gasovode do Mediterana. I tu dolazimo do razloga zašto je otarasiti se proiranskog Asada od suštinskog značaja. Katar je 2009. godine Bašaru al-Asadu predložio izgradnju gasovoda koji bi od katarskog Severnog polja kroz Siriju i Tursku vodio u EU. Asad je predlog odbio, navodeći duge prijateljske odnose Sirije sa Rusijom i Gaspromom. To odbijanje, u kombinaciji sa sporazumom o iransko-iračko-sirijskom gasovodu iz 2011. godine, pokrenulo je sveobuhvatni napad Saudijske Arabije i Katara na Asadovu vlast, finansiranje Al Kaidinih terorista, regrutovanje džihad-fanatika voljnih da ubijaju alavitske i šiitske „nevernike“ za 100 dolara mesečno i kalašnjikov. Vašingtonski neokonzervativni jastrebovi u i oko Obamine Bele kuće, zajedno sa svojim saveznicima iz desničarske vlade Netanijahua, navijali su sa tribina dok je Sirija izgarala u plamenu posle proleća 2011. godine.

Današnji američki ratovi u Ukrajini i Siriji su samo dva fronta u istom strateškom ratu – da se osakate Rusija i Kina i poništi svaka evroazijska kontrateža Novom svetskom poretku pod kontrolom SAD. Na svakom, kontrola energetskih cevovoda – ovaj put pre svega gasovoda iz Rusije u EU preko Ukrajine i iz Irana i Sirije u EU preko Sirije – jeste strateški cilj. Pravi cilj SAD i Izraela i njihove podrške IDIL je da se stvori izgovor za bombardovanje Asadovih vitalnih silosa i rafinerija nafte i osakati sirijska privreda u pripremi za gadafijevsku eliminaciju saveznika Rusije, Kine i Irana – Bašara al Asada.

U užem smislu, kako to vide vašingtonski neokonzervativci, ko kontroliše Siriju može da kontroliše Bliski Istok. I iz Sirije prolaz ka Aziji tada će držati ključ „Ruske kuće“, kao i Kine preko „Puta svile“.

U čitavoj istoriji, verski ratovi su bili najdivljačkiji od svih ratova, a ovaj nije izuzetak, pogotovo kada su milijarde dolara prihoda od nafte i gasa su u pitanju. Zašto je septembarski Keri-Abdulahov dogovor glup? Zato što su briljantni taktičari iz Vašingtona, Rijada, Dohe i donekle Ankare nesposobni da uvide povezanost nereda i razaranja koje izazivaju, da dobace dalje od vizije kontrolisanja protoka nafte i gasa kao osnove svoje nelegitimne vlasti. Seju seme sopstvenog uništenja.

_________

Uputnice:

[1] M. Rochan, Crude Oil Drops Amid Global Demand Concerns, IB Times, October 11, 2014 http://www.ibtimes.co.uk/crude-oil-drops-amid-global-demand-concerns-1469524

[2] Nihan Cabbaroglu, Saudi Arabia to pressure Russia Iran with price of oil, 10 October 2014, Turkish Anadolu Agency, http://www.aa.com.tr/en/economy/402343–saudi-arabia-to-pressure-russia-iran-with-price-of-oil

[3] Adam Entous and Julian E. Barnes, Deal With Saudis Paved Way for Syrian Airstrikes: Talks With Saudi Arabia Were Linchpin in U.S. Efforts to Get Arab States Into Fight Against Islamic State, Wall Street Journal, September. 24, 2014, http://online.wsj.com/articles/deal-with-saudis-paved-way-for-syrian-airstrikes-1411605329?mod=WSJ_hp_LEFTTopStories

[4] POGC, North Pars Gas Field, Pars Oil and Gas Company website, http://www.pogc.ir/NorthParsGasField/tabid/155/Default.aspx

[5] Imad Fawzi Shueibi , War Over Gas–Struggle over the Middle East: Gas Ranks First, 17 April, 2012. http://www.voltairenet.org/article173718.html

[6] Pepe Escobar, Why Qatar Wants to Invade Syria, Asia Times, September 27, 2012, http://www.informationclearinghouse.info/article32576.htm

[7] Ibid.

[8] F. William Engdahl, Syria Turkey Israel and the Greater Middle East Energy War, Global Research, October 11, 2012, http://www.globalresearch.ca/syria-turkey-israel-and-the-greater-middle-east-energy-war/5307902

Stanje stvari/Information Clearing House

William F. Engdahl, autor knjiga Seme uništenja, Vek rata